يکي از نام‌‌آورترين شاعران دنياي ادبيات و يکي از نخبگان و بزرگان عرفان اسلامي، اين اشعار بي نظير را در اوج دانش و حالتي از مستي و بي‌خودي خلق کرده است. خواندن اشعار او تجربه‌اي عميق و معنوي براي خواننده‌اش در بر خواهد داشت. جلال‌الدين محمد رومي (بلخ 1207م قونيه 1273م)، پدرش بها‌الدين ولد، عالم برجسته الهيات در زمان خويش بود که شاگردان و مريدان بسيار داشت. چند سال پس از تولد جلال‌الدين، آنها موطن خود بلخ را به سمت غرب ترک کردند و در قونيه اقامت گزيدند. طبق روايات بها‌الدين، دوستي شاعر و عارف داشت به نام فريد‌الدين عطار که آينده‌اي بس معنوي را براي جلال‌الدين جوان پيش‌گويي کرده بود. پس از مرگ بها‌الدين، پسرش جلال‌الدين راه او را ادامه داد و کلاس‌هاي درس و وعظ را به دست گرفت تا آن زمان که شمس‌الدين تبريزي پاي به قونيه گذاشت. و راهنماي معنوي وي گشت. شمس با ورودش به زندگي مولوي موجب تغييرات بسيار اساسي و شگرفي در وي شد به طوري که مولوي مجلس درس و وعظ را رها کرد و درست در همين زمان بود که به شاعري بي‌نظير مبدل گشت شاعري که هزاران بيت اشعار خلسه‌آميز خلق کرد و مجموعه عظيم و بي نظيري به ادبيات غني فارسي اضافه کرد.