"مباني هنرهاي تجسمي" با عنوان فرعي "ارتباطات بصري" اثري است که "غلامحسين نامي" آن را به نگارش درآورده است. مدارس هنر، فرآيند آموزش هنر را با فرآيند خلق هنر هماهنگ نموده و بسياري از رويکردهاي دانشگاهي قديمي و غيرضروري را به نفع آموزش "ارتباطات بصري" که سنگ‌بناي همه بخش‌هاي هنرهاي تجسمي است، حذف کرده‌اند. در واقع از زمان تولد جنبش "امپرسيونيسم" که ديدگاه هنرمند را نسبت به طبيعت دگرگون کرد و بسياري از قواعد و ديدگاه‌هاي گذشته را در زمينه نقاشي خصوصا در نورپردازي و رنگ‌آميزي طبيعت تغيير داد، چندين جنبش هنري پديد آمده‌اند که هر کدام سبک خاص خود را به نمايش مي‌گذارند. در نتيجه، چندين فلسفه و سبک پديد آمد و جهان هنرهاي تجسمي را فتح کرد؛ جهاني که نقاشي، معماري، مجسمه‌سازي، عکاسي، گرافيک، طراحي صنعتي و چندين و چند هنر ديگر را شامل مي‌شود. بازتاب اين جنبش ها به طور طبيعي به هر گوشه از جهان گسترش يافت و تأثير شگرفي بر آثار هنري هنرمندان در سراسر جهان داشت. ضرورت تعديل‌هاي پيشرونده در فنون آموزش هنرهاي تجسمي حدود سه دهه است که در جامعه هنري ايران اذعان شده است. برخي از هنرمندان فرهيخته و شايسته با تخصص و مطالعه در موضوع آموزش هنرهاي نوين از دهه 40 شروع به تدريس در دانشگاه‌ها و هنرستان‌ها نموده‌اند. از همان زمان، ضرورت تشکيل کلاس‌هايي با محوريت "مباني هنرهاي تجسمي" و "ارتباطات بصري" در سطوح هنرستان و دانشگاه احساس شد. به منظور همگامي با اين دوره‌ و روش‌هاي نويني که در آموزش هنر به کار گرفته شد، تاليف کتاب‌هايي نظير "مباني هنرهاي تجسمي" نيز بيش از پيش اهميت پيدا کرد و "غلامحسين نامي" که خود از سياست‌گذاران برنامه‌‌هاي آموزشي هنر در آن دوره بود، مسئوليت تاليف کتاب مذکور را بر عهده گرفت.