دوره زماني اين بررسي (1830-1815) در تاريخ اخير ايران اهميت فوق‌العاده‌اي دارد. روسيه در جهت گسترش سلطه خود بر قفقاز و اين سوي رود ارس مي‌کوشيد، بريتانيا به‌دنبال تفوق بر خليج فارس بود، و ايران در آخرين نبردهاي ازپيش‌باخته براي تأمين منافع خود جنگ و جدال مي‌کرد. دهه سوم قرن نوزدهم شاهد تغييرات بنيادين در وضعيت قفقاز و درياي خزر و خليج فارس بود، که هريک به‌ترتيب تبديل شده بودند به استاني از روسيه، درياچه‌اي در تملّک روسيه، و آخرين مورد، در عمل، دريايي تحت سلطه بريتانيا. به‌علاوه، در آن دوره زماني رقابت ايران و ترکيه براي آخرين بار به برخورد نظامي انجاميد، و مهم‌تر اينکه نخستين تلاش‌ها براي حل علل درگيري‌هاي مکرر سابق صورت گرفت، که نتيجتا مرحله‌اي جديد در روابط بين دو همسايه بر اساس تفاهم بيشتر آغاز شد؛ دوراني که ژئوپلتيک منطقه شکل گرفت و تاثيرش تا به امروز پابرجاست. فريدون آدميت (1387- 1299) تاريخ‌نگاري مبتکر بود که تاريخ را رشته‌اي تخصصي و تحليلي مي‌انگاشت و مروج آن بود. او با استفاده? گسترده از منابع دست‌اول بايگاني‌هاي ايران و خارج از ايران، آنها را به ترتيب اهميت دسته‌بندي کرد و در اين زمينه تسلطي بي چون و چرا از خود نشان داد. آدميت در سال ????، زماني که هنوز دانشجو بود، به استخدام وزارت امور خارجه درآمد. در سال ???? از دانشکده? حقوق و علوم سياسي دانشگاه تهران فارغ‌التحصيل شد و رساله? کارشناسي او بعدا اساس نخستين و پرآوازه‌ترين کتاب او اميرکبير و ايران قرار گرفت. آدميت بعدتر به سفارت ايران در لندن اعزام شد و همزمان با تصدي سمت دبيري سفارت ايران، در مدرسه? علوم اقتصادي و سياسي لندن تا کسب درجه? دکتري تحصيل کرد. اثر حاضر ترجمه? رساله?‌ دکتري اوست.