در پس هر داستاني که براي دنيا تعريف مي‌کنيم، قصه‌ي حقيقي تري وجود دارد که نمي‌توانيم يا نمي‌خواهيم ببينيم‌شان، قصور و توهمات و چيزهايي که در آنها گير افتاده‌ايم. شرل استريد شايد مهربان باشد، اما تضاهر نمي کند. او چيزي را به مردم مي دهد که مادر به فرزندش مي دهد: ترحم کافي تا در ميان نياز هاي ناجورمان احساس امنيت کنيم و دانش کافي تا اميدوار باشيم. چيز هاي کوچک زيبا را مي توان به مثابه‌ي زندگي نامه‌اي منحصر به فرد خواند اما زندگي‌نامه‌اي هدفمند. شرل با صبر فراوان و فصاحت کلامش به خواننده اطمينان مي دهد که در ميان آشفته بازار شرم و نااميدي و خشم، معنايي نهفته است و در آن معنا امکان نجات يافتن وجود دارد. نکته‌ي اساسي حرف هاي شرل در اين کتاب اين است که غمي وضف ناپذير انتظار همه‌ي ما را مي کشد. زندگي بازي اينترنتي خودخواهانه‌اي نيست، همه چيز اهميت دارد، همه ي گناهان، همه‌ي پشيماني ها و همه‌ي مصيبت ها.