قلندريه، جريان مبهم و پرپيچ وتابي است. تاريخ درازي داشته و ريشه هاي بلند و متداومش از تصوف تا فرهنگ عامه را در برمي گيرد. علاوه بر اين در ادبيات و شعر نيز بازتاب گسترده يافته و شاعران صوفي مسلک، اين طريقت را پسنديده و قلندوشي و قلندر روشي پيشه کرده و اصطلاحات آن را در جاي جاي شعرهايشان گنجانده اند. تصوري که عموم مردم از درويشان و صوفيان دوره گرد داشته و دارند، همين قلندران بوده است. اين ها در تمام اجتماعات و اقليم هاي اسلامي به صورت افراد يا گروه هاي منزوي حضورداشته اند. نخستين شعر قلندري را با مضموني لطيف و زيبا، باباطاهر عريان سرود و اين دوبيتي، آئينه تمام نما و بازگوي قصه دراز قلندران در طول تاريخ است. مو آن رندم که نامم بي قلندر/ نه خان ديرم، نه مان ديرم نه لنگر/ چو روز آيه بگردم گرد گيتي/ چو شو آيه به خشتي وانهم سر