هنر والاي مضحک اول از همه خوانش مفصل شاهراه گمشده ديويد لينچ است که بر اساس فرضيه هاي روانکاوي لاکاني است. جهان منحصربه‌فرد لينچ از «عالي مضحک» به‌عنوان صحنه‌سازي بازيگوشانه و عبور همزمان از خيال‌پردازي‌هاي ايدئولوژيک بنيادي که جامعه سرمايه‌داري متاخر ما را حفظ مي‌کند، تفسير مي‌شود.

ژيژک که استاد معکوس‌هاست، خواننده را دعوت مي‌کند تا با او مفروضات آسان، نظرات دريافت‌شده و روندهاي انتقادي کنوني را مجددا بررسي کند، و همچنين سوالات سختي در مورد راه‌هايي که ما از طريق آن جهان و فرهنگ خود را درک مي‌کنيم، مطرح کند. او خوانش‌هاي تحريک‌آميزي از کازابلانکا، فهرست شيندلر، و زندگي زيباست را در فرآيند بررسي موضوعاتي به‌عنوان گوناگون - و به‌هم مرتبط - مانند اخلاق، سياست و فضاي مجازي ارائه مي‌کند.

ژيژک يک نظريه‌پرداز سينمايي نيز هست. او از تفسير روانکاوانه لاکاني براي ايجاد يک نظريه سينمايي و يک شيوه نقد جديد استفاده کرده‌ است. به اعتقاد رابرت استم، او از فيلم‌هاي سينمايي براي شرح نظريات لاکان استفاده مي‌کند و در فيلم‌هاي سينمايي مثال‌هايي مي‌يابد که حتي از خود لاکان هم افکار روانکاوانه او را بهتر شرح مي‌دهند. ژيژک به بررسي ميل و فانتزي ناخودآگاه، امر واقعي و ابژه والاي ايدئولوژي در فيلم‌ها مي‌پردازد و از اين راه يک تأويل روانکاوانه در باب سينما مي‌سازد. لينچ و هيچکاک دو فيلم‌ساز مورد علاقه ژيژک هستند که تفسير آثار آن‌ها بيش از همه مورد توجهش بوده‌اند.