داستان نويسي زنان در افغانستان با ماگه رحماني (متولد 1303ش.) و انتشار اولين داستان کوتاه زنان در سال 1327ش. آغاز شد و ظهور نويسندگاني چون سپوژمي زرياب (متولد 1329ش.)، مريم محبوب (متولد 1334ش.) و پروين پژواک (متولد 1345ش.) فصل تازه اي در ادبيات داستاني زنان افغانستان گشود. پس از وقفه اي در دهه هشتاد، داستان نويسي زنان در افغانستان جان تازه اي گرفت و موجي از نويسندگان به وضعيت زنان و مسائل جاري دروني کشور مانند جنگ، خشونت هاي خانوادگي، زن آزاري، ازدواج هاي اجباري، خودسوزي و… پرداختند. اما اکنون با سيطره دوباره طالبان بر افغانستان در تابستان 1400 و به حاشيه رانده شدن زنان از اجتماع، آينده نامشخصي پيش روي مردم افغانستان است. همين تغيير اوضاع زندگي زنان زير چتر سياه طالبان و چيرگي دوباره تاريکي بر سرنوشت مردمان انگيزه جمع آوري و انتشار اين کتاب بوده است. از ميان داستان هايي که امکان گردآوري شان وجود داشت، با توجه به معيارهاي کيفي و نيز اين که پيش تر در ايران چاپ نشده باشند، آثاري از مريم محبوب، پروين پژواک، حميرا قادري، شيما قاضي زاده، و سيمه بادغيسي، زاهده اميني، زهرا رحيمي، سميه فصيحي و فروزان اميري در بازبيني برگزيده شدند. اين مجموعه شامل داستان هاي زناني است از هرات، بادغيس، فارياب، کابل و… که چه در افغانستان مانده اند چه به ايران، اروپا يا کانادا مهاجرت کرده اند، زبانشان زبان دل ماست.