پيش از پيدايش رسانه هاي جمعي که دنيا را به دهکده ي کوچک جهاني تبديل کنند، کسي که در يک گوشه ي دنيا مي زيست از گوشه ي ديگر آن خبر نداشت و مردم شرح فرهنگ و جغرافياي مناطق مختلف را فقط از زبان کساني که به سفر مي رفتند و سفرنامه مي نوشتند، دريافت مي کردند. بنابراين دقيق بودن نگارنده ي سفرنامه نقش مهمي در ماندگاري و شهرت آن ايفا مي کرد. علاوه بر اين هر اثري که برشي از تاريخ را از نظر زمان و مکان ثبت مي کرد داراي ارزش مطالعاتي براي نسل هاي آينده محسوب مي شد. دوره ي قاجار که دوره تجدد و نوآوري در شناخت علوم شناخته مي شود، به سبب علاقه ي شاهان قاجاري و همراهي اديبان و نکته برداران، دوره اي غني از جهت نگارش سفرنامه ها به حساب مي آيد. از آن جايي که عمده ي مسافران اين سياحت ها مردان بوده اند، همواره جاي خالي يک سري نکات در سفرنامه هاي عهد قديم يافت مي شود. نکاتي که نيازمند دقت و ريزبيني زنانه براي به نگارش درآوردن بوده است. سفرنامه ي عاليه خانم شيرازي، از اين جهت مرجع مناسبي براي مطالعه و مقايسه با ديگر سفرنامه هاي آن دوران به حساب مي آيد. اين سفرنامه که در دوره ي ناصرالدين شاه قاجار به نگارش درآمده، شرح سفر نگارنده از کرمان و سختي هاي رفتن به بمبئي هند و سپس زيارت خانه ي خداست. بخش دوم با اتمام سفر حج و ورود عاليه خانم به تهران و اقامت او در دربار ناصرالدين شاه آغاز مي شود و توصيف دربار و اندروني شاه قاجار از ديدگاه يک فرد غريبه صورت مي گيرد. بنابراين برخلاف ديگر آثار عصر قجر که توسط اطرافيان شاه نوشته شده اند، ديدگاه فردي خارج از دربار در توصيف فضاي اجتماعات زنانه و جايگاه بانوان قاجاري در ساختارهاي سلطنتي و قدرت آن ها در کنترل رويدادها مي تواند براي خواننده جذاب باشد. نشر اطراف سفرنامه ي عاليه خانم شيرازي با عنوان چادر کرديم رفتيم تماشا را با اهتمام زهره ترابي جمع آوري و تاليف نموده است.