اين برابري بنيادين بدين معني است که مطالبه يا شکايت تبعه را نمي‌توان به‌مثابه وقاحت يا نافرماني صِرف کنار گذاشت. بايد به تبعه‌اي که دربارة فرمانروايش شک مي‌کند پاسخي درخور داد؛ زيرا، از ديدگاه خداوند، او همان اندازه پادشاه است که فرمانروايش، به همان اندازه که مصالح فرمانروايش در سياست اهميت دارد مصالح او نيز واجد اهميت به‌شمار مي‌آيد، و اراده‌اش به همان اندازه منبعي است براي اقتدار. منزلت اخلاقي دون‌پايه‌ترين تبعه همانند منزلتي است که هر نجيب‌زاده، عالِم، رجل سياسي يا پادشاهي از آن برخوردار است، زيرا «همگي خادمان اربابي مطلق هستيم که براي اجراي فرامين او به دنيا آمده‌ايم، به فرمان او و براي اجراي منوياتش به جهان فرستاده شده‌ايم… تا زماني که او، و نه کس ديگري، بخواهد دوام خواهيم آورد.»