همه فکر مي کنند من عجيب و غريبم، حتي مامان. هر چند مامان به روي خودش نمي آورد. بچه هاي مدرسه هميشه از من دوري مي کنند. بيشتر زنگ هاي تفريح براي خودم تنهايي مي چرخم. بقيه چيزها را طوري که من مي بينم، نمي بينند. من بيشتر وقت ها توي هپروتم. درست نمي فهمم چرا، اما توي کله ام بچه اي هست که شبيه بچه هاي ديگر نيست.