نگاهي به پشت سرتان بيندازيد. متوجه خواهيد شد که کسي هميشه همراه شماست؛ اگر مي خواهيد اسم بهتري برايش بگذاريد؛ او را فرشته ي مرگ خود بناميد. شما مي توانيد از اين همراه بترسيد و يا او را در جهت خدمت به خود به کار گيريد. انتخاب با شماست. مرگ سرنوشت محتوم، و زندگي به طرز نفس گيري کوتاه است؛ حال از خود بپرسيد آيا بايد از انجام کارهايي که دوست دارم اجتناب کنم؟ آيا بايد آنگونه که ديگران مي خواهند زندگي کنم؟ آيا اشيا آن قدر ارزش دارند که همه ي عمرم را به جمع آوري آن ها بگذرانم؟ آيا به تأخير انداختن خواسته ها، روش درستي براي زندگي کردن است؟ برحسب تصادف پاسخ تان را مي توان در چند کلمه خلاصه کرد: زندگي کن…خودت باش…از زندگي لذت ببر…عاشق باش.