آسيب شناسي دانشي است درباره ي پيشنهاد رهنمود يا تجويز بر پايه ي شناخت يا معاينه ي پديده ها براي يافتن راه بهبود و درمان. از اين رو آسيب شناسي مي بايد بخش بزرگي از دانش سياست را دربر گيرد. اما در دانش سياسي امروز، روي هم رفته، پيوند دانش و پژوهش با نيازها و خواسته ها و ارزش هاي ما به دست فراموشي سپرده شده و در نتيجه پيوند ميان دانش سياست و زندگي سياسي از هم گسيخته شده است. در فلسفه يا دانش سياسي ديرين، معناي حکمت سياست، به عنوان دانش، در پيوند آن با زندگي سياسي بهتر و آرمان هاي انساني نهفته بود، اما با علمي و اثباتي شدن سياست به عنوان دانشي تجربي، فلسفه و هدف آن گم شد و دانش سياست به پژوهش تجربي صرف و بي علاقه به زندگي عملي و آرمان هاي انساني بدل شد… از ديدگاه سياست، به عنوان دانش آسيب شناسي، هرگونه معاينه و يا گفت وگويي از «آنچه هست» بايد ابزار و مقدمه اي باشد براي گفت وگو از «آنچه بايد باشد». دانش سياسي آسيب شناس و چاره انديش است و معاينات تجربي يا علمي را در راه ازميان برداشتن آسيب هاي جامعه به کار مي برد. معاينه ي تجربي نيز فاقد جهت و هدف بلکه در جهت آسيب زدايي است و کارکرد اصلي آن شناخت و ازميان بردن موانع رسيدن به هدف است. به سخن ديگر، بررسي هاي تجربي و علمي بايد تنها در پرتو بررسي هاي آسيب شناسانه انجام شوند.