کتاب حاضر با محوريت اضطراري که مشخصه ي قرن بيست و يکم است، زيايي شناسي جديدي را پيش مي کشد. سانتياگو ساوالا از تمايزگذاري مارتين هايدگر ميان آن آثار هنري که ما را از اضطرار مي‌رهانند و آن هايي که ما را به سويش مي برند، بهره مي گيرد. آثار دسته ي نخست ابراز ساست فرهنگي و حافظ وضع موجودند و اضطرارها را پنهان مي کنند؛ و آثار دسته‌ي دوم رويدادهايي مختل کننده اند که ما را به سوي اضطرارها مي رانند. نويسنده با تاکيد بر ديدگاه هاي آرتور دانتو، ژاک رانسيرو جاني واتيمو که زيبايي‌شناسي را بيش‌تر پذيراي هنر معاصر کردند معتقد است آثار هنري صرفا وسيله‌ي تعالي بخشي به مصرف گرايي يا تعمق در زيبايي نيستند، بلکه آغاز گاهي براي تغيير جهان اند. هنرمندان راديکال آثاري مي‌آفرينند که مداخله‌ي فعالانه در بحران هاي جاري را آشکار و ايجاب مي‌کنند. ساوالا با تفسير آثاري که هدف‌شان راندن ما به سوي اضطرارهاي غايب است، نشان مي‌دهد که قابليت هنر براي خلق واقعيت‌هاي تازه اهميتي بنيادين در سياست دموکراسي راديکال، در وضعيت اضطرار کنوني دارد. ما به راهي براي مختل کردن نظم موجود نياز داريم که جاي تقويت وضع موجود، به کنش دموکراتيک راديکال نيرو بخشد. نويسنده در اين کتاب برانگيزاننده مي‌گويد در عصري که بزرگترين اضطرار همان غياب اضطرار است، تنها ظرفيت هنر معاصر براي دگرگون کردن واقعيت مي‌تواند نجات‌مان دهد