روانکاو آرژانتيني، با عمقي که به نظرگاه فلسفي‌ برآمده از شناختش از هنر و فلسفه و ادبيات داده، مرزهاي روانکاوي فرويد - لاکان را به سرحدات بديعي رسانده؛ سرحداتي از فهم روشنتر مرگ، عشق، رنج و اندوه! خوان داويد نازيو که در کتاب «رنج و عشق» رابطه‌ي بي‌وقفه و بي‌محاباي عشق و مخاطره را در توصيف درد فقدان توضيح مي‌دهد، در جستار درخشان «چرا هميشه همان اشتباهات را تکرار مي کنيم؛ جستاري روانکاوانه در باب ناخودآگاه و تکرار»، گذشته را خود ناخودآگاه مي‌داند، ناخودآگاهي که «عامليتي‌ست که ما را به تکرار وامي‌دارد» برآمده از رانه‌ي زندگي و رانه‌ي مرگ. نازيو توضيح مي‌دهد که چگونه اين تکرارها متأثر از رانه‌ي مرگ يا زندگي، به تکرار سالم يا بيمارگونه منجر مي‌شوند. نويسنده تأکيد مي‌کند که چه در رانه‌ي زندگي چه در رانه‌ي مرگ «يگانه مسئله‌‌ي قطعي اين است که ناخودآگاه تعيين‌کننده‌ي ظهور و ظهور مجدد رخدادهاي مهمي‌ست که وجود ما را مي‌سازند.» کتاب با روايت و توضيح دو تجربه‌ي باليني از بيماران‌ خود نويسنده، چگونگي حضور روانکاو و فرم دست‌يابي و شناسايي نخستين تجلي اندوه در کودکي را به الزام درک روان‌نژدي کودکي براي درک روان‌نژندي بزرگسالي، متصل مي‌کند. چرا هميشه همان اشتباهات را تکرار مي کنيم، مانند «رنج و عشق» موضوعيت اساسي عشق در هويت انساني‌مان را در نسبت‌مان با معشوق توضيح مي‌دهد: «هويتم نسبت به من بيروني نيز هست، در مرد يا زني که با او زندگي مي‌کنم. هويتم و متعاقبا ناخودآگاهم در او تجسد مي‌يابد. ناخودآگاهم نيز بيرون از من است، در ديگري‌اي که به لحاظ عاطفي به او وابسته‌ام.» و البته چرايي رنج‌هاي بيش‌و‌کمي که در فقدان‌هاي انساني زندگي‌مان با آنها مواجه مي‌شويم و نقش تروماهاي کودکي‌ در تکرارهاي سالم يا بيمارگونمان. جستار کوتاه و شگرف نازيو يک نکته‌ي حياتي را پيش مي‌کشد: ما همواره در آدم‌هاي زندگي‌مان هم تکرار مي‌شويم و «ما همان ويژگي‌اي هستيم که در همه‌ي ابژه‌هاي محبوب و ازدست‌رفته در طول زندگي‌مان مشترک است. و نيز، من تو را دوست مي‌دارم نه به‌خاطر آنچه هستي بل به‌خاطر آن بخش از من که درون خودت حمل مي‌کني.» درست است که روانکاو عزيز ما همواره در کندوکاو رنج حاصل از مرگ و ازدست‌شدن محبوب بوده است، اما اين دو جمله توصيف دقيق‌تري از کار اوست: «پس من کيستم؟ من آن لبخندي هستم که چهره‌ات را روشن مي‌کند.»