پروفسور و قورتش بده آدم هاي معروفي شده بودند، مردم دوستشان داشتند، اما قورتش بده غمگين بود. عکسشان را انداختند توي روزنامه ها، اما قورتش بده غمگين بود. با آن ها مصاحبه کردند، اما قورتش بده غمگين بود. از آن ها برنامه ي تلويزيوني ساختند، اما قورتش بده غمگين بود. و بهشان جايزه دادند، اما قورتش بده غمگين بود. حالا تصوير قورتش بده و پروفسور همه جا بود و قورتش بده کلي دوست در شهرهاي مختلف داشت اما... قورتش بده هنوز غمگين بود. او مامانش را پيدا نکرده بود.