مطالعات سينمايي و رويکردهاي گونه‌گون‌ آن به خاصه در سال‌هاي اخير، مرزهايي را درنورديده که نوشتن درباره‌ي فيلم‌ها و سينما را از همه‌ي گونه‌هاي نقد هنري پيش انداخته، همان‌طور که خود سينما نيز مرزهاي هنر، تاريخ و فلسفه را در طول حياتش دگرگون کرده است. نوشتن درباره‌ي فيلم‌ها با ايده‌هاي نوآورانه‌ و جزءنگر نويسندگان و متقدان سينه‌فيل در سرتاسر جهان، جلوه‌اي تازه و عميقا متفکرانه و درعين‌حال سرشار از ذوق و احساس به مطالعات سينمايي داده که با روح حقيقي هنري پويا هم‌چون سينما، تطابق دارد. سينما هنر تصوير بدن‌ها، بدن‌هاي انساني، در فرم‌ها و وضعيت‌هايي ميان مرگ و زندگي، آني زنده و آني مرده است. بدن‌هايي که از اولين تصويرهايي که با دوربين لوميرها ثبت و ضبط شد تا به امروز، همواره در فيلم‌هاي حقيقي که مي‌توان نام سينما بر آن‌ها گذاشت، جلوه‌اي حيرت‌انگيز داشته‌اند. اين جلوه‌، همان است که ميان سينما و تمام هنر و تمام تاريخ، خطي مي‌کشد و آن را بالکل در وضعيتي ديگر قرار مي‌دهد. کتاب «بدن به‌مثاب? شيء سينمايي: مرده و زنده» با نثر، لحن و نظرگاهي که مختص «لزلي استرن» است، نظريه‌هاي فمينيستي نقد فيلم، فلسفه‌ي امروز، نظريه‌هاي روايت و مسئله‌ي بازيگري در سينما را به گفت‌وگو با هم وامي‌دارد و با رفتن به درون فيلم‌هايي از فورد و هيچکاک و افولس تا آنتونيوني و گدار و واردا و ... به متني سرشار از نکته‌هاي ناب و راهگشا در باب مسئله‌ي بدن‌ها در سينما مي‌رسد. «بدن به‌مثاب? شيء سينمايي: مرده و زنده» اشياي سينمايي در وضعيت‌هاي جان‌دار و بي‌جان را با نکته‌سنجي عاشقانه‌اي، همان‌گونه که يک سينه‌فيل بايد باشد، زير نظر گرفته و با رفتن به درون چند فيلم خاص تاريخ سينما، خواننده‌اش را نه فقط به تماشاي دوباره و ديگرگون آن فيلم‌ها، بلکه به دگرگونه ديدن تمام تاريخ سينما دعوت مي‌کند.