الاشارات و التنبيهات اثري از ابن سينا (428 - 370 ق.) فيلسوف و دانشمند و پزشک ايراني، به زبان عربي در منطق و فلسفه است که برخلاف «شفا» (در فلسفه) و «قانون» (در طب) کم حجم است و از قديم آن را «صغير الحجم و کثير العلم و الفايده» وصف کرده‌اند و از همين رو کتاب درسي شده است. بسياري از مطالب که در آثار ديگر ابن سينا آمده در اشارات يا نيامده يا به صورت رمز و اشاره آمده است و فشردگي مطالب و طبيعت موضوع آن و تعهد مولف در اختيار زباني فخيم، آن را دشوار و محتاج شرح و بيان استاد ساخته است؛ چنان که خود ابن سينا تيزهوشي و اهليت را جزو شرايط فهم اين کتاب بر مي‌شمارد. اشارات در سه بخش مستقل تنظيم شده است: منطق، حکمت طبيعي و حکمت الهي؛ امّا شايد بتوان کتاب را در واقع متشکّل از چهار بخش، و بخش چهارم را بحث مستقلي در عرفان و تصوّف دانست که در هيچ يک از آثار ديگر ابن سينا نظير و مشابه ندارد و مي‌توان آن را نمودار تحوّلي در نگرش و بينش ابن سينا تلقي کرد.