مايرا عاشق خط خطي کردن، رنگ و نقاشي بود. او با نقاشي‌هاي زيبايش به خيابان‌هاي خاکستري و بي‌روح شهر خود جان بخشيده بود. تا اينکه يک روز مرد ديوارنگاري به آنجا آمد و با ورودش اتفاقات شگفت‌انگيزي افتاد. او مي‌گفت: «دوستان من! جهان بوم نقاشي شماست.»