جرج برکلي از همان دوره‌ي جواني‌اش با انگيزه‌اي ديني و به قصدِ مقابله با شکاکيت و الحاد، موضعي را با رويکردي تجربي پرورش داد که مي‌توان آن را قاطع‌ترين روايتِ اصالتِ تصور ناميد: شيء و تصور آن يکي است؛ بودن همان ادراک‌کردن است؛ آن‌چه ادراک مي‌شود همان واقعيت است؛ ادراک ما طيف به‌هم‌پيوسته‌اي از محسوس و معقول را با هم و هم‌زمان شامل مي‌شود؛ جوهري وراي آن‌چه ادراک مي‌شود يا ادراک مي‌کند وجود ندارد؛ آن‌چه ادراک مي‌شود خودِ عالَم است و آن‌چه ادراک مي‌کند آدمي و خداست، يعني چيزي به نام جوهري مادي که مابه‌ازاي ادراکات باشد وجود ندارد. برکلي نفي فلسفي ماده را در نظام فلسفي‌اش مبناي مخالفت با هرگونه شکاکيت و الحاد قرار مي‌دهد و به‌شدت اصرار مي‌کند که تصورگرايي او دقيقاً همان تلقي مردم عادي از واقعيت است و به‌هيچ‌وجه عقيده و موضعي نامتعارف نيست.