برخلاف آن‌چه تصور مي‌شود بحران و فقدان بخشي از زندگي روزمره انسان است و همه کم وبيش در برهه‌اي از زندگي با شرايط استرس‌زا روبه‌رو بوده‌ايم. کودکان نيز از اين قاعده مستثني نيستند. آن ها هم مثل ما با بحران‌هايي مثل مرگ بيماري عزيزان، طلاق، بلاياي طبيعي و …غافلگير مي شوند، احساسات مختلفي را تجربه مي‌کنند و نياز به آگاهي و برقراري آرامش در اين شرايط دارند. بحران ابتلا به بيماري، کودک آزاري، افت تحصيلي و غيره نيز مستقيم آن‌ها درگير مي‌کند و تعادل زندگي‌شان را برهم مي‌زند. پرداختن به احساسات کودکان، کمک به برقراري نظم و تعادل دوباره در زندگي و اقداماتي حمايتي فوري در بحران باعث مي‌شود کودکانمان رنج کمتري را تحمل کنند، سازگاري بهتري داشته باشندو دچار آسيب‌هاي جسمي، ذهني و اختلالات روان‌پزشکي کمتري شوند. هم‌چنين در زماني که بحران و شرايط استرس‌زا وجود ندارد، انجام کارهاي مثل برقراي روال منظم در زندگي، آموزش مهارت‌هايي مثل حل مسئله ويژه کمک مي کند فرزندمان در شرايط سخت، تاب‌آوري و سازگاري بهتري داشته باشد.