همه ما هر از گاهي مجبوريم شکست را تحمل کنيم، خواه شکست در يک مصاحبه شغلي، پشت سر گذاشتن امتحان، يا از دست دادن يک بازي بسکتبال. اما براي افرادي که در صنايع حياتي ايمني کار مي کنند، اشتباه گرفتن آن مي تواند عواقب مرگباري داشته باشد. اين واقعيت تکان دهنده را در نظر بگيريد که خطاهاي پزشکي قابل پيشگيري سومين قاتل بزرگ در ايالات متحده است که هر سال باعث مرگ بيش از 400000 نفر مي شود. تعداد افرادي که در اثر اشتباهات پزشکان و بيمارستان ها مرتکب مي شوند بيشتر از تصادفات رانندگي مي ميرند. و بسياري از اين اشتباهات هرگز علني نمي شوند. براي يک رويکرد کاملا متفاوت به شکست، به هوانوردي نگاه کنيد. هر هواپيماي مسافربري در جهان مجهز به جعبه سياه تقريبا غيرقابل تخريب است. هر زمان که يک اتفاق ناگوار، مهم يا کوچک رخ مي دهد، جعبه باز مي شود، داده ها تجزيه و تحليل مي شوند و کارشناسان دقيقا متوجه مي شوند که چه چيزي اشتباه بوده است. سپس حقايق منتشر مي شود و رويه ها تغيير مي کنند تا اشتباهات مشابه تکرار نشوند. با به کارگيري اين روش در دهه هاي اخير، صنعت رکورد ايمني شگفت انگيزي را ايجاد کرده است. تعداد کمي از ما مانند جراحان و خلبانان جان خود را در کار روزانه خود به خطر مي اندازيم، اما همه ما علاقه زيادي به اجتناب از خطاهاي قابل پيش بيني و قابل پيشگيري داريم. پس چرا همه ما به جاي رويکرد مراقبت هاي بهداشتي، رويکرد شکست هوانوردي را قبول نمي کنيم؟ همانطور که متيو سيد در اين کتاب چشم باز نشان مي دهد، پاسخ ريشه در روانشناسي انسان و فرهنگ سازماني دارد.