کتاب «اين کار به چه دردي مي خورد؟» با زيرعنوان «بيانيه اي درباب منفعت امور بي منفعت» نوشت? نوچو اردين، در صدد است تا با نقد سودگرايي و منفعت طلبي مادي، ارزش‌هاي ديگري را در برخي کارهاي ظاهرا بي منفعت آشکار سازد. اردين، استاد ادبيات ايتاليايي، براي ارزش ذاتي دانش و علوم انساني استدلال مي‌کند که اغلب در جامعه‌اي که معيار سنجشش سودمندي اقتصادي باشد، علوم انساني «بي فايده» خوانده مي‌شوند. موضوع اصلي کتاب، نقد فايده‌گرايي است، اين ايده که ارزش چيزي صرفا با فايده عملي آن مشخص مي‌شود. به عقيد? اردين اين طرز فکر منجر به غفلت از علوم انساني و هنر شده است و در دنيايي که بر بهره وري اقتصادي متمرکز است، اين امور غير ضروري تلقي مي شوند. . اردين هشدار مي‌دهد که اين طرز فکر مي‌تواند منجر به جامعه‌اي شود که نوآوري کمتري داشته باشد، کمتر دلسوز باشد و توانايي کمتري براي مقابله با چالش‌هاي بلندمدت داشته باشد. به عبارت ديگر، با غفلت از علوم انساني، جامعه در خطر از دست دادن توانايي تفکر عميق و انتقادي درباره جهان است. او معتقد است که اين وسواس و خواست سودمندي در نهايت روح انسانيت را ضعيف مي کند و ارزش هاي اساسي مانند کرامت انساني، عشق و حقيقت را از بين مي برد. او مشتاقانه از علوم انساني دفاع مي کند و بر نقش آنها در پرورش تفکر انتقادي، خلاقيت و همدلي تأکيد مي کند. اردين بحث مي کند که موضوعاتي مانند ادبيات، فلسفه و هنر براي يک آموزش جامع و براي توسعه يک جامعه انساني تر و عادلانه ضروري هستند. به گفته اردين، علوم انساني فضايي براي تأمل و پرورش خرد فراهم مي‌کند که براي پرداختن به چالش‌هاي پيچيده دنياي مدرن حياتي است. در نهايت، قابل ذکر است که اردين به آراي ديگران نيز توجه داشته است. به عنوان مثال، او در مورد مقال? آبراهام فلکسنر بحث مي کند، که در سال 1939 با عنوان «مفيد بودن دانش بي فايده» منتشر شد و الهام بخش اردين در نوشتار اين کتاب بوده است.