در گذر از «ماجرا»، «کسوف» و «شب»، نگريستن به هرآن‌چه ميکل‌آنجلو آنتونيوني ساخته، ساده‌تر به نظر مي‌رسد، ولي فقط «به نظر مي‌رسد»! پا گذاشتن فيلم‌ساز بزرگ ايتاليايي، در مسير سينماي رنگي، پس‌از‌ آن سه فيلمي که نمايندگان تام‌الاختيار مدرنيسم متقدمند، شگفت‌انگيز است؛ اگر رازها و دروغ‌هاي زيست معاصر آنتونيوني، برآمده از ايتالياي پس‌از جنگ دوم، متأثر از روسليني – استرومبولي، اروپا 51، سفر به ايتاليا و ... – در آن سه‌گانه‌ي سياه و سفيد، به حد اعلايش تجلي يافت، فيلم‌هاي رنگي او در چهار دهه‌ي پسين، نمايان‌گر آن قسم از ديدن جهان است که بي‌شک ذاتي چشم‌هاي او بوده است. از «صحراي سرخ» تا «آن‌سوي ابرها»، رنگ‌ها چنان با شدتي مثالي در تاروپود فيلم‌هاي استاد مدرنيست فرو رفتند که براي بسياري از بينندگان و منتقدان، گاه نالازم و حتي تصنعي جلوه کرده‌اند. کتاب «ميکل‌آنجلو سرخ، آنتونيوني آبي؛ هشت جستار درباره‌ي سينما» تأملات موري پومرانس درباره‌ي هشت فيلم رنگي مهم ميکل‌آنجلوست که حامل تلاش شگرف، هم‌دلانه و عميقا روشنگرانه‌‌ي نويسنده، پيرامون درون و بيرون اين فيلم‌هاست. ميکل‌آنجلو سرخ، آنتونيوني آبي، به‌درستي اشاره به معاصريت آينده‌نگرانه‌ي آنتونيوني دارد و اينکه چه‌طور هاله‌اي از رازورزي، ارواحي سراسر رنگ را در اين فيلم‌ها جسمانيت داده‌اند که به گونه‌اي انحصاري از برانگيختگي منتج مي‌شوند؛ قسمي از برانگيختگي‌ که جز در سينماي او، نمونه و مثالي ندارد.