اقتصاددانان خارج از حلقه‌ي نياوران و علماي علوم اجتماعي که در چند دهه‌ي پاياني قرن 1300 خورشيدي به کار فکري مشغول بوده‌اند، همواره بر گوناگون بودن فرم‌هاي سرمايه‌داري در زمانه‌ي قدرت بلامنازع نئوليبراليسم تأکيد داشته و دارند. اينکه سرمايه‌داري آمريکايي، سرمايه‌داري چيني، سرمايه‌داري روسي، سرمايه‌داري ايراني و ... تفاوت‌هاي بسياري دارند و هرکدام براي ساختار سياسي، اقتصادي و فرهنگي خودشان طراحي و اجرا شده‌اند. سرمايه‌داري رفاقتي يا همان سرمايه‌داري رانتي، يکي از اشکال محبوب سرمايه‌داري در قرن بيست‌ويک است که به دليل ساختار فاسد حکمراني در کشورهاي خاورميانه، به‌خوبي اجراشده و البته هم‌چنان نيز درحال اجراست! کتاب «سرمايه‌داري رفاقتي در خاورميانه» مجموعه‌اي از مقاله‌هاي چند پژوهشگر و تحليلگر معاصر است که به‌خوبي نشان داده‌اند چه‌گونه ارتباطات ساختار قدرت با صاحبان سرمايه منجر به شکل‌گيري فرمي از سرمايه‌داري شده که بر پايه‌ي منافع صددرصدي سرمايه‌دار و حکمرانان، همه‌ي نابساماني‌ها و فشارها را بر سر اقشار مختلف مردم و به‌خاصه فرودستان آوار کرده است. نوشته‌هاي تجميع‌شده در اين کتاب با زير نظر گرفتن اتفاقات منجر به انقلاب‌هاي بهار عربي، توضيح مي‌دهد که اين سرمايه‌داري رفاقتي با حجم عظيم رانت‌خواران حاضر در ميدان، هيچ نشاني از توسعه و منفعت عمومي را در خود نداشته و درنهايت به فروپاشي منجر مي‌شود.