اهل بصيرت و صاحب‌دلان، خواه اهل دين و خواه اهل جهان‌بينيِ سكولارِ انسان‌حضور، خوب مي‌دانند كه بحران اصلي بشرِ امروز همان است كه هميشه انسان را به خود مشغول داشته و آن جز تشنگي براي يك زندگي موفق از نظر كمّي، و معنادار از نظر كيفي، نيست. البته آنان كه دردِ دين دارند، به دليل اعتقاد و باور ديني، اين موضوع را بهتر درمي‌يابند زيرا آن‌ها مي‌خواهند هم دين‌دار بمانند و هم در جهان بازيگر و نقش‌آفرين باشند. به همين دليل، تشنگي اصليِ امروز همان پرسش هميشگي انسان‌هاست كه چگونه مي‌‌توان هم موفق بود و هم معنادار و باكيفيت زندگي كرد. آن‌چه اين پرسش را مهم‌تر و از جهاتي عاجل‌تر مي‌كند اين‌كه مرحلة امروز تمدن بشر، كه بر تجدد بنا شده است، ظاهراً با كل تجربه‌ي تاريخي بشر در تضاد است. پس چالش اين است: چگونه مي‌توان در عصري كه به‌تعبير بصيرت‌آميز مارشال برمن، به تبع ماركس، 'همة چيزهاي استوار به هوا مبدل مي‌شوند'، كمّيت و كيفيت زندگي را به‌طور متناسب در هم آميخت؟ اين پرسش برانگيزنده و راهبر اين رساله بوده است.