نويسنده ي اين کتاب ‌آنتونيو مورنو که در بسياري از دانشگاه‌هاي معتبر، انديشه‌ي يونگ را تدريس کرده‌است در اين کتاب به کاوش در افکار او در باب ديانت و پيش فرض‌هاي روان شناختي آن‌ها مي‌پردازد و ممفاهيم پراهميت و بغرجي چون ناآگاه جمعي، سرنمون‌ها، فردانيت، فرآيند رشد انسان در ربط با تکامل سرنمون خويشتن را، شرح وتبيين مي‌کند. آن‌گاه بحث درباره‌ي اسطوره، روان‌پريشي و روان‌شناسي شخصيت نيچه زمينه ساز بررسي نظر يونگ درباره‌ي همانندي‌هاي نااگاه نيچه و ناآگاه انسان معاصر و پديده‌هاي اجتماعي و روان‌شناختي امروزيني مي‌شود که در ديدگاه‌هاي نيچه بيان يافت. در بخشي از کتاب آمده است: " در زمينه روانشناسي، وجه مشخص قرن حاضر، پژوهش هاي پرارجي است که روي لايه هاي روان آدمي که ناآگاه مي ناميمش صورت گرفته است، و همچنين روي روش برخورد با آن لايه ها و نوع رابطه اي که ميان سلامت ذهن و محتويات روان ناآگاه وجود دارد. کسي منکر وجود آگاهي نيست، چرا که هر کس ايقان خاص خود را در اين مورد داراست. اما در نوشته هاي مربوط به اين موضوع آگاهي و نيز ناآگاهي مفاهيمي گنگ و مبهم جلوه مي کنند. ارسطو ظاهرا آگاهي را به دانش با شناسايي ربط مي دهد. زيرا آگاهي وقوفي است ذاتي اعمال شناختي (cognitive) و معرفت بخش ما؛ نه تنها آن دسته از اعمال شناختي که موظفند اعيان خارجي را بشناسند، بلکه هرگونه کنش انساني که ما از آن آگاهيم. يعني نه تنها آگاهي انديشيدن وجود دارد که آگاهي احساس کردن، نگران بودن، رنج بردن و ساير پديده هاي حياتي ديگر نيز در کارست. آگاهي گونه اي خاص از شناسايي باريک انديشانه است."