اين کتاب به بررسي چگونگي نگاه هنرمند ايراني در تجسم بخشي پيرامون خود مي پردازد؛ نمونه هاي تصويري و نقل شده از کتاب هاي عرفاني در متن حاضر و تطابق آن با عناصر و کيفيات بصري حکايت از آگاهي هنرمند ايراني در عرصه شناخت باطني اجزا و ويژگي هاي تصوير دارد: نقطه نماينده وحدانيت، خط نماد عقل کل (طرح آفريش)، اشکال به مثابه پديده هاي کائنات، رنگ تطبيق يافته با نظام هاي چندگانه هستي و مراتب شهود... و همگي يادآور کثرت در وحدت و کمال در کيهان زايي (تکوين) هستند. در اين راستا، تصوير در قسم پذيري صوري خود محدود مي ماند ولي در معنا، تعاريفي تأويل پذير مي يابد. پرداختن به خاطرات ازلي به معناي تقليد از گذشتگان نيست، بلکه به معناي باززايي آن مطابق با شرايط حال است. شناخت حسي-بومي اين مبادي سواد بصري براي طراحان جامعه ايراني که گريبان گير بازي هاي بي دليل اشکال و برخوردهاي فرمي در حوزه تصوير و نوشتار شده اند، لازم به نظر مي رسد تا بتوانند با شناخت بهتر امکانات ماهوي بيشتري را بازيابند.