قسمت هايي از کتاب پس مانده هاي يک تصوير (لذت متن) روي نيمکت نشسته بودند. پارک تقريبا شلوغ بود. او حالش بد بود. کلافه بود. کم آورده بود. لبريز بود و دلخور. نمي خواست خودش را تحمل کند و بي تاب به ريزه هاي ماسه و شن زير پايش نگاه مي کرد. با کفشش اين طرف و آن طرف پرتشان مي کرد. فشارشان مي داد. چند تا مورچه را دانسته و ندانسته له کرده بود نفهميد. نسيم ساکت کنارش نشسته بود. چيزي نمي گفت. چطور مي فهميد بايد ساکت باشد و اين سکوت را بي احترامي به خودش تلقي نمي کرد. چقدر جريان داشت و او از بن بست هايش به او پناه آورده بود. يک ساعت گذشت. سرش را بلند کرد و گفت؛ ببخشيد. نسيم گفته بود؛ نيازي به عذرخواهي نيست. همه گاهي اين لحظه هاي لب پر زدن را داريم.