کتاب تامل درباره گيوتين، اثري است از آلبر کامو که با توصيف واکنش پدر کامو به تماشاي اعدام يک قاتل محکوم به مرگ آغاز مي گردد. در ابتدا پدر او اين تصميم را کاملا تاييد مي کرده است. اما بعد از مشاهده ي اين اتفاق، براي چند روز شوکه مي شود. در خلال اين اثر تاليف شده، کامو بارها به حيرت و نفرت خود از وحشيانه بودن اعدام با گيوتين اشاره مي کند. او همچنين از چندين منبع نقل قول هايي ارائه مي کند مبني بر اين که حالت مرگ فوري و به اصطلاح انساني توسط گيوتين چيزي از قساوت آن کم نمي کند. کامو بيان مي دارد که در دنيايي که هيچکس از بي گناهي مطلق برخوردار نيست، هيچ مقام قضايي هم قادر به قضاوت کاملي براي چنين تصميم گيري نخواهد بود. به همين دليل او معتقد است که مجازات حداکثري مرگ بايد بخاطر خطاهايي که ممکن است در حين محاکمه و تعيين جرم صورت گرفته باشد، به کار مادام العمر تبديل شود. در نگاه کامو، کار مادام العمر حتي از مرگ هم سختگيرانه تر است اما حداقل امکان برگشت حکم در صورت بي گناهي وجود دارد و محکوم مي تواند بين زندگي در اين شرايط و خودکشي به انتخاب خود يکي را برگزيند. کامو مي گويد که اعدام، عمدي ترين و از پيش تعيين شده ترين قتل ممکن است و هيچ اقدام جنايتکارانه اي با آن قابل مقايسه نيست. در صورتي مي توان اعدام را با باقي قتل ها برابر دانست که مجرم تاريخي را به قرباني اش اعلام کند تا در آن تاريخ وحشتناک ترين مرگ را براي او به ارمغان بياورد و سپس تا اجراي آن، ماه ها قرباني را در سايه ي کرم خود منتظر باقي بگذارد! در پايان اثر، وي معتقد است که بايد بلافاصله در اين زمينه اقدامي صورت بگيرد و فرانسه به طور آزمايشي به مدت ده سال، کار مادام العمر را جايگزين قصاص کرده و به اين شکل الگويي براي کشورهاي ديگر باشد.