براي اينکه شادمانه زندگي کنيم، واقعا به چه نياز داريم؟ چند تن از ما «درنگ» مي‌کنيم و از خود مي‌پرسيم براي رسيدن به احساس رضايتمندي در زندگي به چه چيزهايي حقيقتا نياز داريم؟ دوهزار سال قبل فيلسوف يوناني اپيکور اين کار را کرد. او به رنج‌هاي زندگي توجه بسيار داشت و معتقد بود سخن فيلسوفي که درماني براي رنج‌هاي بشر ارائه نمي‌دهد پوچ است. جان سلرز استاد فلسفه در اين کتاب عصاره انديشه‌هاي اپيکور را بيان مي‌کند و شرح مي‌دهد که برخلاف تصوري رايج، نگرش اپيکور به زندگي بر لذت‌جويي جسمي متمرکز نبود بلکه بيشتر در پي رسيدن به وضعيتي آزاد از همه رنج‌هاي رواني بود که به آن بي‌تشويشي يا آرامش مي‌گفت. مکتب فلسفي اپيکور در عصر زندگي‌هاي پراضطراب، راهي براي صفاي ذهن پيش پاي ما مي‌گذارد و در ميانه مصرف‌گرايي ترغيبمان مي‌کند که به ميزان دارايي‌هايمان دوباره بينديشيم. در عصر انزواي اجتماعي روزافزون، ارزش دوستي را يادآوري مي‌کند. و شايد مهم‌تر از همه، وقتي اغلب با انبوه اطلاعات نادرست محاصره مي‌شويم، براهميت حقيقت محض تاکيد مي‌کند.