قريب بيست سال پيش مايکل هارت و آنتونيو نگري اثر مشترک درخشان و بحث‌برانگيزشان امپراتوري (2000) را منتشر کردند. اثري که در ميانه هياهوي جنبش‌هاي هوادار «دگرجهاني‌شدن» و سپس وقايع يازده سپتامبر و «جنگ عليه ترور» خودش به انفجاري از مفاهيم، ايده‌ها و بحث‌هاي داغ و جنجالي دامن زد: از طرح مفاهيمي همچون امپراتوري، توليد زيستي‌سياسي، قدرت شبکه‌اي و صدالبته انبوه خلق، تا ايده گذار به قسمي درون‌ماندگاري مطلق و فراگير که مملو از آنتاگونيسم، تعارض و مقاومت دروني است، و همچنين برانگيختن لعن و ستايش‌هاي افراطي از کتاب («اثري تروريستي به قلم يکي از بنيان‌گذاران بريگادهاي سرخ» تا «مانيفست در قرن بيست‌ويکم»). اما امپراتوري صرفا کتابي منفرد و جنجالي باقي نماند و بخش مهمي از توش‌وتوان فکري و سياسي هارت و نگري در سال‌هاي بعد صرف شرح و بسط اثري شد که ديگر بايد آن را مجموعه يا پروژه امپراتوري/انبوه خلق بخوانيم.