تقريبا يک قرن از استقرار ليبرال دموکراسي در اکثر اقتصادهاي پيشرفته‌ي سرمايه‌داري مي‌گذرد و امروز دموکراسي‌هاي واقعا موجود در مقابل افکار عمومي، خود را ناگزير از پاسخ به چرايي نابرابري روزافزون مي‌يابند. اما پس چرا چنين شد؟ و چرا امروز همچنان پيوند ميان دولت دموکراتيک و حاکميت ناعادلانه‌ي سرمايه پايدار است؟ مردم در تمام قاره‌ها نابرابري را مشکل بسيار بزرگ مي‌دانند و حتي مجمع جهاني اقتصاد داووس و سازمان همکاري و توسعه‌ي اقتصادي نيز نگران آن هستند. اما دموکراسي‌هاي سرمايه‌دارانه توضيح روشني درباره‌ي آن ندارند و از آن مبهم‌تر، راه‌حل‌هايي است که گاه براي رفع اين نابرابري در اين ساختارها ارائه مي‌شوند.
مسئله‌ي اساسي شايد اين است: چگونه دموکراسي از يک مطالبه‌ي مردمي براي عدالت اجتماعي به يک بازي حرفه‌اي قدرت تبديل شده است؟ در نگاه يوران تربورن، جامعه‌شناس برجسته‌ي سوئدي، براي جلوگيري از بدتر شدن وضعيت سياسي ناخوشايند فعلي به نوعي دموکراسي اخلالگر نياز داريم که جنبش‌هاي اجتماعي راديکالي مانند اعتصابات اقليمي يکي از اقسام آن به شمار مي‌آيند. کتاب حاضر با مقاله‌اي درباره‌ي شکاف‌هاي اجتماعي عصر حاضر آغاز مي‌شود و به بررسي تاريخي فشرده‌اي از الگوهاي جهاني دموکراسي‌سازي و تحليل اقتصاد کشورهاي سازمان همکاري و توسعه‌ي اقتصادي مي‌پردازد.