«کتاب دويل، موجز و آرام، با استدلالي چنان دقيق و حساب‌ شده است که گويي وکيلي چيره ‌دست در نمايشي بي ‌نظير از دادگاه، آخرين دفاعيات خود را ارائه مي‌ دهد.» مجله‌ي The Critic «وقتي گفت ‌و گو توقف يابد، زمين براي خشونت حاصلخيز مي‌ شود.» در دنياي امروز در هر گردهمايي حتي کوچک و دوستانه، حتي جمع‌ هاي خانوادگي، سخناني وجود دارند که گفته نمي ‌شوند؛ صاحبان آن ‌ها ملاحظاتي دارند که ناشي از ترس، خودتخريبي يا خودسانسوري يا هر چيزي مي ‌تواند باشد. اندرو دويل در اين کتاب با انواع مثال ‌ها و يادمان ‌هايي از تاريخي که بر «آزادي» گذشته، به ما يادآوري مي‌کند چطور از حق خود براي بيان استفاده کنيم و از آن مهم ‌تر چطور اين حق را براي ديگران نيز قائل باشيم. عصاره‌ي کتاب در اين جمله‌ي تأمل‌برانگيز است که: «من هميشه از حق هر فرد براي داشتن نظر خود، صرف نظر از اينکه اين نظر چقدر با نظر من متفاوت باشد، حمايت قاطع کرده‌ام. کسي که اين حق را از ديگري سلب مي‌کند، خود را برده‌ي نظر فعلي خود مي‌کند، زيرا حق تغيير آن را از خود نيز سلب مي‌کند.»