فنگ شويي را مي توان هنر طراحي نظم موزون ناميد، و ريشه هاي آن را بايد در جهان بيني تائوئيسم و باورهاي آن جستجو کرد. تائوئيسم در آغاز به عنوان يک فلسفه يا جهان بيني، بر وفاق موزون بين انسان و محيط او براي دستيابي به آرامش و توازن تکيه داشت، اما در طي قرون تحت تأثير عوامل مختلف تبديل به مذهب غالب در چين شد. مردم چين، مانند ساير تمدن هاي کهن، به ارواح و جادو اعتقاد راسخ داشتند و کيش پرستش اجداد حداقل در يک هزار سال قبل از ميلاد مسيح بين آنها رايج بود. ترکيب اين اعتقادات با جهان بيني تائوئيسم، ورود بوديسم با خدايانش از هند به چين، و تأثيرات کنفوسيانيسم، مذهب تائوئيسم امروزي را با تشريفات و مراسم پيچيده آن به وجود آورد. اما با وجود تأثيرات انکارناپذير، فنگ شويي را بايد برخاسته از جهان بيني تائوئيسم، و نه مذهب آن، دانست. بنيان گذاري تائوئيسم را به لائو تسه (حکيم پير) نسبت مي دهند که حدود ششصد سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته و مولف کتاب تائو ته چينگ به معناي «قانون فضيلت و طريق آن» شناخته مي شود. اين کتاب کلا از پنج هزار واژه تشکيل شده و حاوي اندرزهايي کوتاه و مستقل است که امروزه در بسياري از فرهنگ ها و زبان هاي غير چيني نقل قول مي شوند. توضيح اين نکته ضروري است که عبارت «حکيم پير» نامي عام بوده و لزوما اشاره به شخص خاصي ندارد. پاره اي محققان تأليف اين کتاب را به گروهي از افراد با تخلص «حکيم پير» نسبت مي دهند.