اين واقعيت را نمي‌توان ناديده گرفت که نه همه‌ي دشمني‌ها ابدي‌اند و نه همه‌ي دوستي‌ها. تک‌تک آدم‌ها اين‌گونه‌اند و کشورها هم قاعدتا بايد به همين سياق باشند، به خاصه که مناسبات ميان کشورها را بيشتر از آن‌که مردمان‌شان معلوم کنند، حکمرانان معلوم مي‌کنند. ايران و روسيه با جنگ‌هاي ده‌ها ساله طي سه سده‌ي گذشته و اينکه روس‌ها بارها دست به کشتار و خون‌ريزي و تجاوز به خاک و مال و مردم ايران زده‌اند، امروز قاعدتا بايد بزرگ‌ترين دشمن ايران باشند، درحالي‌که به انتخاب حاکمان، امروز دوست و برادر خوانده مي‌شوند. به همين سياق در نقطه‌ي مقابل، ايران و آمريکا هستند که سبقه‌ي دوستي‌شان از 1720 ميلادي شروع شده و موسسان کشور آمريکا خودشان را مأنوس با تاريخ ايران مي‌دانسته‌اند و هيچ‌گاه هم رو در رو با ما نجنگيده‌اند و لااقل تا کودتاي 28 مرداد 1332 فکر نمي‌کرديم دشمني‌اي ميان دو کشور وجود دارد. با اين‌همه، ماجراهاي مرداد 32 و آبان 58 نمي‌توانند پاک‌کننده‌ي تاريخ روابط حسنه‌ي بين دو سرزمين باشند. کتاب «ايران و آمريکا: از 1720 ميلادي تا امروز» نوشته‌ي جان قزوينيان بر همين نکته استوار است و ماجراها، دوستي‌ها و دشمني‌هاي بين اين دو کشور را طي سه قرن بررسي کرده است. ايران و آمريکا به عمق روابط اين دو کشور در سايه‌ي حکمرانان و مردمان‌شان در بستر تاريخ واقعي واقعا اتفاق افتاده نظر مي‌کند و اين مسئله را در نظر مي‌گيرد و بر آن صحه مي‌گذارد که تاريخ سرزمين‌ها را بايد وراي روايت‌هاي يک‌سويه ديد و تحليل و تفسير کرد.