ابوالحسن علي بن جولوغ سيستاني معروف به فرّخي سيستاني از شاعران نامدار پارسي‌گوي سده پنجم قمري است که در سبک خراساني مي‌سرود. سروده‌هاي او به ستايش شاهان و برانگيختن سلطان به عدل و بخشش اختصاص دارد. وي علاوه بر تسلط بر شعر و ادب در موسيقي نيز مهارت داشت و بدين وسيله توانست به دربار ابوالمظفر شاه چغانيان و سپس به دربار سلطان محمود غزنوي راه يابد و منزلتي والا بدست آورد. فرخي را يکي از بهترين قصيده‌سرايان ايراني مي‌دانند تا جايي که گفته‌اند سخن سهل و ممتنع در عربي خاص ابوفراس حمداني و در فارسي خاص فرخي است. سهل و ممتنع (آسان‌نماي دشوارگفت) به سخني مي‌گويند که سرودن آن در ظاهر آسان مي‌نمايد، اما نظير آن گفتن مشکل باشد. فرخي در بيان انواع احساساتي که بر عاشق دست مي‌دهد چيره‌دست است. شوخ‌طبعي شاعر و گستاخي او در برابر ممدوحان خويش نيز به آثارش رونقي بخشيده‌است. روايت شده‌است که فرخي علاوه بر شاعري آوازي خوش داشت و در نواختن بربط مهارت داشت. ديوان شعر فرخي شامل بيش از چند هزار بيت است که در قالب‌هاي قصيده، غزل، قطعه، رباعي، ترکيب‌بند، و ترجيع‌بند سروده شده‌است. قصيده در صورت کامل خود، دربرگيرنده چهار رکن مقدمه، بيت تخلص، تنه اصلي، و شريطه يا دعا است. در ديوان فرخي سيستاني (چاپ اقبال، ????)، دويست و چهارده قصيده ضبط شده که از آن ميان، يکصد و شصت و شش قصيده (حدود ?? درصد) چهاررکني است و چهل و هفت قصيده فاقد مقدمه تغزلي. فرخي در قصايد بدون مقدمه‌اش از همان آغاز، مستقيم به سراغ ستايش رفته که اين خلاف سنت قصيده ستايشي است. يک قصيده هم دارد که در معني عشق سروده و فاقد مضمون مدحي است.