يکي از بارزترين ويژگيهاي فرهنگ ما اين است که حرف مفت در آن زياد وجود دارد. همه اين را مي دانند. هر يک از ما سهم خود را ارائه مي دهيم. اما ما تمايل داريم اين شرايط را امري طبيعي بدانيم. اکثر مردم نسبت به توانايي خود در تشخيص حرف مفت و خودداري کردن از آن اطمينان دارند. بنابراين اين پديده نگراني عمدي زيادي ايجاد نکرده است. ما درک درستي از اينکه اين حرف مفت چيست، چرا مقدار زيادي از آنها وجود دارد يا چه عملکردهايي را به عهده دارد، درک نمي کنيم. به عبارت ديگر، همانطور که هري فرانکفورت مي نويسد ، "ما هيچ نظريه اي نداريم". فرانکفورت ، يکي از تأثيرگذارترين فيلسوفان اخلاق جهان، تلاش مي کند تا چنين نظريه اي را در اينجا بنا کند. فرانکفورت با ترکيب مشخصه هاي خود از حدت فلسفي، بينش روانشناختي و شوخ طبعي فريبنده، بررسي مي کند که چگونه حرف مفت و مفهوم مرتبط با حقه بازي، از دروغ گفتن جدا هستند. او استدلال مي کند که آدم هايي که حرف مفت مي زنند خود را آنگونه که دروغگويان به مخاطبانشان معرفي مي کنند، نشان نمي دهند، يعني با عامدانه حکم اشتباه صادر کردن در خصوص چيزي که درست است. حرف مفت به هيچ وجه نبايد خلاف واقع باشد. در عوض، آدم هاي حرف مفت زن، سعي در انتقال تصور خاصي از خود دارند، بدون اينکه نگران باشند که آيا اصلا آن حرف صحت دارد. آنها بي سر و صدا قوانين حاکم بر پايان مکالمه خود را تغيير مي دهند تا ادعاهاي مربوط به حقيقت و کذب بي ربط باشند. فرانکفورت نتيجه گيري مي کند که گرچه حرف مفت مي تواند شکل هاي بي گناهانه اي نيز داشته باشد، اما افراط در آن باعث مي شود ظرفيت تمرين کننده در بيان حقيقت تضعيف شود به گونه اي که حتي دروغ گفتن نيز باعث آن نشود. دروغگويان حداقل اذعان مي کنند که مهم اين است که واقعيت چيست. فرانکفورت مي نويسد، از اين رو، دشمن بزرگتر حقيقت، حرف مفت است و نه دروغ!