اين‌کتاب اولين‌مجموعه‌شعري است که از روزبهاني منتشر مي‌شود و زمينه اصلي اشعارش، تنهايي ابدي و ازلي انسان است. شاعر اين‌شعرها تلاش کرده براي عمومي‌کردن تجربيات شخصي‌اش، دست به سرايش اشعار پيش‌رو به‌ويژه اشعار اجتماعي آن کند. بن‌مايه برخي از اشعار اين‌کتاب، جريان سيالي است که داستان‌ها و اسطوره‌هاي کهن و همچنين اتفاقات دوران معاصر را در برمي‌گيرد. «تنها برف مي‌تواند» ?? شعر را شامل مي‌شود و در اکثر شعرهايش، راوي اول شخصي است که به لايه زيرين اتفاقات روزمره، حضور پررنگ و معنادار اشيا و ... مي‌پردازد. پايان‌بندي‌هاي غيرمنتظره و استفاده از فرم‌هاي اجرايي متفاوت از ديگر ويژگي‌هاي اشعار اين‌کتاب هستند.