هند باستان سرزمين - معبدي است که از هر سوي آن آستانه نيايش و آستان دنياي معنوي آغاز مي شود و دري به سوي الوهيت لايتناهي مي‌گشايد‌ا. در شعر تغزلي مهادوي يکه ايزد شيوا با لقب «چنه ميلکار جونه» فراخوانده شده است. مترجم انگليسي به سبب آن‌که اين نام معنادار و بيانگر صفات و خصايل شيواست، اصطلاح زبان کانّادايي را با عبارت وصفي «خداي به سپيدي ياس» جايگزين کرده است. مهادوي يکه بيش از ديگر سرايندگان وچنه به طبيعت و زندگي جانداران توجه مي کند. طبيعت در شعر او اغلب ناشي از دشت و صحراست.