هنر مشرق زمين با آن تاريخ دور و درازش همواره سرشار از شگفتي و اعجاب بوده است. در ميان هنر شرق دور، هنر ژاپن يکي از مهم ترين و جريان سازترين هاست. نقاشي، خوشنويسي، مجسمه سازي و معماري ژاپن در طول تاريخي چندهزارساله ، نوآور و درعين حال حافظ ارزش هاي سنتي با تأکيد بر زيبايي شناسي ناب و منحصربه فردش بوده است. همانطور که «جونيچيرو تانيزاگي» رمان نويس شهير ژاپني، معماري ژاپن را اينگونه توصيف مي کند: «ما هنگام ساختن خانه اي ژاپني، پيش از هر چيز، چتري مي گسترانيم تا بر زمين سايه بيفکند، و سپس خانه را در اين سايه سار نيمه تاريک بنا مي کنيم». هنر ژاپني نيز پر است از عجايب در سايه ها، فضاها و پرسپکتيو نيمه‎ روشن و نيمه تاريک که انگار همه چيز را در هاله اي ظريف از ابهام و دست نيافتني بودن فرو برده است. کتاب «دانشنامه ي هنر ژاپن» تأليف «ع. پاشايي»، تلاشي ست براي رفتن به دل تاريخ هنرهاي تجسمي ژاپن از دوران جومون تا پايان عصر ميجي در دهه هاي ابتدايي قرن بيستم. اين کتاب با 260 مدخل، سعي کرده سير تاريخي هنر ژاپن را از منظر زيبايي شناسي، وقايع سياسي و اجتماعي و همه ي آن چيزي که فرهنگ سنّتي ژاپن را ساخته و در آينه ي آنها شکل گرفته و قوام يافته، روايت کند. «دانشنامه ي هنر ژاپن» يکي از کامل ترين منابع براي دسترسي به بن مايه هاي فکري، فلسفي و زيباشناسانه ي هنر کشور آفتاب تابان است.