سنت غذا خوردن، از ماندگارترين ميراث‌هاي فرهنگ و تمدن ايرانيان است که همچنان، مانند يک آيين و رسم تخطي ناپذير بجا آورده مي‌شود. در ايران هيچ آيين و مراسمي وجود ندارد که در آن غذا خوردن جايگاهي نداشته باشد. عصر تکنولوژي و دنياي مدرن حتي در غذا خوردن افراد هم تأثير گذاشته است. باوجوداينکه هنوز پدربزرگ‌ها و پدرانمان، از سفره‌هاي بلند پهن شده روي قالي دستباف مي‌گويند و خاطرات نه‌چندان دورشان را تعريف مي‌کنند، اما امروز ديگر از آن سفره‌هاي بلند و سرشار از صميميت خبري نيست. مهم اين است که عناصر فرهنگي که باتجربه و زحمت در طول هزاران سال به‌دست‌آمده اين‌چنين فراموش نشود. زنان در واقع مهم‌ترين طبقه اجتماعي هستند که مي‌توانند با سيستم تغذيه سنتي و محلي به‌خوبي آشنايي کامل يابند و به همه مزاياي علمي اين سيستم آشنا شده و تمامي نسخه‌هاي غذايي محلي و سنتي را به فرزندانشان آموزش دهند و آن را به‌منزله يک افتخار بزرگ تلقي کنند. اين عمل خود نوعي انتقال فرهنگي مثبت از نسل فعلي به نسل جوان است. در غذاي سنتي ايراني خبري از روغن فراوان و برنج به مقدار زياد نبود و برعکس حبوبات و انواع سبزي‌هاي فصلي و محلي در سفره جا داشت. درحالي‌که در فست‌فودها اصول تغذيه سالم کمتر رعايت شده و يک مثال بارز چربي فراوان براي سير کردن مصنوعي مشتري و کاهش مصرف سبزيجات که مملو از مواد معدني و مقوي لازم که بدن به آن نياز شديد دارد، مثال ديگري است.