"مشت بر پوست" اثر تلخ و شيرين ديگري است از قصه گوي قهار ايراني، "هوشنگ مرادي کرماني"، که باز هم يکي از مهم ترين مسائل اجتماعي ايران را زير ذره بين قصه مي برد و با مهارت بي نظير خود در داستان پردازي، اين مساله ي تلخ را به شکل قصه اي خواندني براي مخاطب بيان مي کند. جعفر يا آن طور که همه مي شناسندش،"موشو"، پسر نوجواني است از يک خانواده ي فقير که مادرش در گورستان آب بر سر قبرها مي ريزد و پدرش يک تنبک زن دوره گرد است. او به همراه پدرش در خيابان ها با تنبک و دست زدن در تلاش است تا زندگي را به نوعي سپري کند. او کم کم به اين شغل دل مي بندد و زماني که پدرش از دنيا مي رود، به تنبک زدن به عنوان شغل موردعلاقه ي خود روي مي آورد. موشو از اين کار بسيار لذت مي برد؛ نواختن تنبک در خيابان براي مردم و امرار معاش از اين راه براي او شغلي رضايت بخش است اما نگاه جامعه با نگاه شخصي او متفاوت است. بسياري اين کار را نوعي تکدي گري به حساب مي آورند و زماني که موشو تلاش مي کند تا مسير زندگي خود را تغيير دهد، همين اجتماع او را طرد مي کند و به او مي فهماند که کسي حاضر به کار دادن به يک تنبک زن نيست. "هوشنگ مرادي کرماني" در "مشت بر پوست" تصويري از فقر و محروميت را علي الخصوص از زندگي يک کودک کار ارائه مي دهد که علاوه بر مشکلات خاص خود آن ها، نگاه تبعيض آميز اجتماع را نيز به تصوير کشيده و نقد مي کند.