«سراي شاهينز» در کتاب «پله پله تنهايي»، به روايت زندگي زني ساده و مذهبي در شهر استانبول مي‌پردازد. مرجان که تنها شخصيت داستان است، انساني معمولي‌ست از آن جنس آدم‌ها که در جامعه گم شده‌اند و به چشم نمي‌آيند. زني نظافتچي که در نگاه اول، گمان مي‌کنيم يکي از آن آدم‌هاي بي‌قصه است، يکي از آن فراموش‌شده‌ها. ولي کمي پيشتر که مي‌رويم مي‌بينيم در پس زندگي او، آدمي نهفته با مسائل بسيار و انبوهي قصه. نويسنده بنويسنده به واسطه‌ي زندگي مرجان، دست به ژرف‌انگاري اجتماعي زده و مخاطب را به نگاه کردن به آدم‌ها دعوت مي‌کند که بدانيم در پس زندگي هر عابري، دنيايي از چالش‌ها نهفته است. در چنين داستاني، زندگي روزمره، خود به مبارزه‌اي براي شخصيت تبديل مي‌شود. شاهينز در ابتدا زندگي ساده‌ي مرجان را توصيف مي‌کند و قصه‌اش را به‌گونه‌اي پيش مي‌برد که مخاطب نخواهد پرسيد در ادامه‌ي داستان چه روي خواهد داد، بلکه پرسش او اين است که اين شخصيت به‌ظاهر کم‌اهميت، ديگر چه ويژگي‌هايي دارد و باقي زواياي زندگي‌اش چگونه است. پله پله تنهايي نمود يکي از ويژگي‌هاي اصلي هر داستان خوبي است؛ داستان خوب، زندگي مردم عادي را برجسته کرده و قهرماني با استقامت را در خلال اين زندگي عادي برمي‌سازد. اين کتاب با زباني ساده و به دور از پيچيدگي‌هاي در روايي‌ست با داستاني آسان‌ياب و بي‌تکلف از زندگي مردماني که همواره ناديده گرفته شده و به ياد نيامده از ياد مي‌روند و قصه‌ها مي‌آيند براي اين که عليه فراموشي قد علم کنند.