شايد بهترين توصيف از روان‌کاوي «پراکسيس ميل» باشد؛ ليکن به‌قول ژاک لاکان «در تجربه‌ي روان‌کاوي، ميل در ابتدا به شکل يک مسئله يا مصيبت خود را به نمايش مي‌گذارد. ميل ادراک حسي ما از ابژه را متأثر مي‌سازد و تحريف مي‌کند… ميل نفي مي‌کند، مي‌آشوبد و سازمان‌دهي را مختل مي‌کند، بي‌ارزش مي‌سازد و در يک کلام تحليلش مي‌برد و اين نابود‌کردن گاه حتي سوژه‌اي را نيز شامل مي‌شود که اين ابژه را ادراک مي‌کند». با ياري پروفسور ميل، لقبي که دانشجويان ژيل دلوز به او داده بودند، مي‌توان همين سويه‌هاي هولناک و طغيان‌گر و سرگيجه‌آور ميل را جست و از کلينيک تا خيابان، و از هنر تا سياست، حضور همين ميل، به‌عنوان عامل مجهول، را ديد که در کار خلق امر نو است. و همه‌ي اين‌ها را بايد مقاومتي در برابر انواع تکنيک‌هاي نظارت سياست زيست‌شناختي دانست، مقاومت در برابر دستگاه معرفي‌اي که توان تحمل هيچ‌گونه امر منفي و ندانستني را ندارد، حال آن که هر تغييري، هر خلقي از جايي آغاز مي‌شود که انتظارش نمي‌رود، حتي از سوي سوژه‌اي که درگير در چنين فرايندي است.