مفهوم مثبت انديشي يکي از ايده هاي برتري است که مي توان از آموزه هاي خودياري اين قرن به دست آورد . مثبت انديشي يکي از آن مفاهيم بالقوه سرنوشت سازي است که به نظر مي رسد گاهي اوقات در تئوري بهتر از عمل باشد. اگر بنا بود امروز در خيابان قدم بزنيد و از ده نفر بعدي که ملاقات مي کنيد بپرسيد: «آيا شما به مثبت انديشي اعتقاد داريد؟»، بيشتر آن ها مي گويند: «بله» و برخي هم مي گويند: «به گمان من ايده اي عالي است! براي من جواب نمي دهد اما مي دانم که براي افراد ديگر جواب مي دهد». مثبت انديشي بايد براي هرکسي موثر واقع شود، اما اگر چنين است پس دليل آن که موثر واقع نمي شود چيست؟ به راستي با خواندن کتاب هاي عالي در زمينه ي مثبت انديشي، به ميليون ها انسان کمک شده است. بسياري از آن افراد، هنگامي که مي خواستند مشکلات زندگي خود را حل کنند، براي اين که انگيزه بگيرند و راه حلي بيابند، به صفحات کتاب ها رجوع مي کردند و آنچه را که به دنبالش مي گشتند پيدا مي کردند. زماني که براي اولين بار کتاب فوق العاده ي «قدرت تفکر مثبت» نوشته ي «دکتر پيل» را خواندم، شانزده سال داشتم و مانند بسياري ديگر از خوانندگان کتاب فهميدم که اين از جمله کتاب هايي است که بايد بيش از يک بار خوانده شود. وقتي درمورد حقايق و اطلاعات نادرست مثبت انديشي در سمينارها و برنامه هاي آموزشي بحث مي کنم، همواره يکي از مخاطبان معتقد و علاقه مند به اين مفهوم مرا به چالش مي کشد . چطور ممکن است بتوانم چيزي را زير سوال ببرم که به وضوح مثبت است؟! از اين گذشته، آيا مگر خود به شخصه نوعي از مثبت انديشي را آموزش نمي دهم؟