کتاب "مهياي رقص در برف" اثر مانيکا زگوستووا، بازتابي دردناک اما الهام‌بخش از زندگي زنان در اردوگاه‌هاي کار اجباري استالين است. اين مصاحبه‌ها که در فضاهاي خصوصي تهيه شده‌اند، نه تنها به رنج‌ها و سختي‌هاي اردوگاه‌ها پرداخته است، بلکه به توانمندي‌ها و زيبايي‌هايي که حتي در چنين شرايطي پديد آمده، نيز توجه مي‌کند.جايي که فکر مي‌کنيم فقط داستان‌هاي سياهي وجود دارد، زگوستووا تصويرهايي از عشق، هنر و دوستي در ميان اين سختي‌ها را به تصوير مي‌کشد. زناني که حتي در شرايط سخت هم شعر مي‌سرايند، قصه مي‌خوانند و به ياد هم مي‌آورند. هنر در اين شرايط وحشتناک به آن‌ها اميد و انسانيت بخشيده است. از نظر سبک، اين مجموعه مصاحبه‌ها را مي‌توان به تاريخ‌هاي شفاهي «سوتلانا الکسيويچ» ، برنده‌ي جايزه نوبل سال 2015 ، نزديک دانست. هر دو نويسنده به نحوي از گذشته‌ي تاريک شوروي براي روايت قصه‌هايي انساني و پر از اميد استفاده مي‌کنند. در مجموع، «مهياي رقص در برف» يک اثر هنري است که با ويژگي‌هاي خاص خود، به تاريخ سياه شوروي نگاه مي‌کند ولي در همان زمان، به قدرت بي‌نهايت انسان در مواجهه با سختي‌ها اشاره دارد.