«دروغ و سکوت» دربرگيرنده‌ي دو نمايشنامه‌ي نخست ناتالي ساروت است: سکوت (????) و دروغ (????). اين دو نمايشنامه که در قالب نمايشنامه‌ي راديويي نوشته شده بودند، به‌سرعت روي صحنه رفتند. ژان لويي بارو در سال ????، دراماتيک ساروت، سکوت و دروغ را در افتتاح سالن کوچک تئاتر اودئون، تئاتر فرانسه تماشاخانه‌اي که مديريتش را عهده‌دار بود بر صحنه برد. و دو نمايشنامه اين‌گونه به رپرتوار تئاتر معاصر راه يافتند و به دو دليل عمده در آن ماندگار شدند. چالشي را که بازي در نمايشنامه‌هاي ساروت در مقابل بازيگران قرار مي‌دهد بي‌شک مي‌توان ازجمله‌ي اين دلايل برشمرد. سکوت و دروغ از منشأ راديويي يکساني برخوردارند، مقاومت مشابهي را نيز در برابر شرايط معمول اجراي صحنه‌اي نشان مي‌دهند. ساروت در پاسخ به دعوت نماينده‌ي يک راديوي محلي آلماني، ورنر اشپيس، آن‌ها را تحرير کرد. اين منتقد هنري آينده، که در آن زمان دانشجويي بيش نبود، با پشتکار و جديت موفق شد بر مخالفت نويسنده با نوشتن براي راديو و تئاترنويسي فائق آيد. آلمان پس از جنگ، با تکيه بر شبکه‌اي منسجم از ايستگاه‌هاي راديويي منطقه‌اي و سنت نمايش راديويي به نوسازي ادبيات فرانسه علاقه‌ي خاصي نشان مي‌داد و ازاين‌رو، پيش از ساروت از نويسندگاني چون روبر پنژه، کلود سيمون و مونيک ويتيگ دعوت به همکاري شده بود. دو نمايشنامه‌اي که نه‌تنها در منشأ مشترک راديويي بلکه همچنين در شرايط نخستين آفرينش صحنه‌اي‌شان به سال 1967 و نيز چارچوبي کلي که درش سهيم هستند، در پيوند با يکديگر قرار مي‌گيرند. اين چارچوب کلي را به‌ويژه در يک فضاي انتزاعي، که به‌زحمت تداعي‌کننده‌ي دلالت‌هاي بورژوازي است، و در گروهي از شخصيت‌ها (هفت نفر براي سکوت، نه نفر براي دروغ) مي‌توان يافت که امکان استقرار کرالي از صداها جهت جايگزيني توزيع دقيق نقش‌ها را فراهم مي‌آورند.