سوژه ي لاکاني؛ ميان زبان و ژوئيسانس، نخستين کتاب فينک و يکي از اساسي ترين کتاب ها در زمينه ي روانکاوي لاکاني است. اين کتاب نظريه ي از بنياد نويي را درباره ي سوژه و سوبژکتيوتيه، آنگونه که در کار ژاک لاکان يافت مي شود، عرضه مي کند. شايد مايه ي شگفتي باشد، اما لاکان- همچون دکارت، کانت، و ديگر متفکران بزرگ مدرنيته سوژه را باور دارد: سوژه ي لاکاني «انسان کامل» نيست، بلکه ناتمام است و فقدان دارد، فقدان دو پارگي خويش را مي پذيرد و در عين حال مي داند که ديگري نيز نا تمام است و فقدان دارد. اين سوژه همواره در رابطه و در کشاکش با ديگري است؛ غالبا اسير آن، اما گاه امکان ناپذير روي مي دهد و ديگري را تغيير مي دهد، از نو مي آفريند. اين سوژه علتي در جهان فراسو ندارد، بلکه به مثابه علت خويش پا به هستي مي گذارد. از ژوئيسانس خود دست نمي کشد، بلکه مسئوليت ژوئيسانس خويش را به گردن مي گيرد. اين سوژه غالبا اسير زبان است؛ نمي تواند يکبار و براي هميشه دست از زبان خويشتن پرستي بشويد، به درجه ي ارادت نايل آيد، تا ابد پاک بماند و آسوده از شکنجه ي زبان. سوژه ي لاکاني فقط آنگاه مي تواند از زبان فارغ شود که پيشاپيش بدل به تفاله اي شده که براي زبان ناگواردني است.