کتاب حجره خورشيد شرحي بر مقالات شمس تبريزي است. محمد بن علي بن ملک‌داد تبريزي ملقب به شمس‌الدين يا شمس تبريزي از صوفيان ايراني مسلمان مشهور سده هفتم هجري است. سخنان وي را که در مجالس مختلف بر زبان آورده، مريدان گردآوري کرده‌اند که به نام «مقالات شمس تبريزي» معروف است. در بخشي از کتاب آمده است: " آنگاه با طرح اين حکايت، زنگارهاي آينه دل را به ما نشان ميدهد؛ همان ها که ريشه در داشتن ها و خواستن هاي ما دارد. تنها چيزي که مي تواند اين ناخالصيها را بزدايد و از ميان ببرد آتش شوق و نياز است. نياز، صيقلي بخش است، همه ناخالصي ها را مي رويد. ناخالصي منهاي عاريه را تنها نياز برطرف مي کند. آن هنگام که خود را فاضل و خوب مي دانيم، پر از منهاي دروغينيم چون در حقيقت، هيچ يک از آن فضايل و نيکيها از آن ما نيست؛ «عاريه است و ما نشسته کان ماست». طلب و نياز، برعکس، تهي بودگي و هيچ بودن ما را نشان ميدهند. آنها أن وجه عدم بودن ما را نمايان مي سازند؛ همان که حقيقت وجود ماست. اين گونه است که زنگار بودنهاي دروغين را از اينه وجود ما پاک مي کنند. آن که آن چه دوست داريم آينه اي است که ما را به ما نشان ميدهد. لذتها و رنج ها، طلبها و نيازهاي ما حقيقت وجود ما را نمايان مي سازد. مقالات با بحث درباب نياز آغاز مي شود."