باغ‌هاي ارغواني، ذوق‌ورزي نويسنده‌اي جوان اما پرکار است. فريد حسينيان تهراني در اين رمان دست به کاري بزرگ زده و با بهره‌گيري از متون داستاني پيش از خود، نوعي تاريخ ادبيات جديد ابداع کرده است. در خلال کلمات و عناصر داستاني آن، مي‌توان خط و ربط بسياري از ويژگي‌هاي فرهنگي و شخصيتي ايرانيان در قرن گذشته را به چشم ديد. ناصر، قهرمان باغ‌هاي ارغواني، يک کپي‌رايتر است که از نوشتن شعارهاي تبليغاتي و توليد محتوا روزگار مي‌گذراند. تعطيلات عيد است و او به همراه مادرش، خانم اوليا، به سفر تفريحي کوتاهي به اطراف تهران رفته است. او مدتي است به خواندن خاطرات ناصرالدين شاه و داستان‌هاي شاه شهيد علاقه پيدا کرده است. در اين سفر با پسربچه‌اي مواجه مي‌شود که انشاي ساده‌اي نوشته و کاغذ انشا را باد اتفاقي به دست ناصر مي‌رساند. نثر کودک ناصر را ياد نوشته‌هاي سلطان صاحب قران مي‌اندازد. هم‌زماني اين رخدادها باعث درهم‌آميزي چند روايت در ذهن او مي‌شود. روايت‌هايي که ديگر فقط مربوط به ناصر و مادر و زمانه‌اش نيست، بلکه روايتي است از سير تاريخ مملکتي که متاثر از عقده‌هاي شخصي و جمعي مدام تغيير مسير مي‌دهد. باغ‌هاي ارغواني، رماني در اهميت کلمه و روايت است، قدرتي که روايت‌ها در تغيير واقعيت و تثبيت حقيقت دارند.